Język / Language
W świadomości ludzkiej niestety nadal istnieje błędne przeświadczenie, a nawet pewność, że posiadając dyskopatię ma się dolegliwości bólowe. Trzeba z tym żyć, cudów nie ma. Sama nie zniknie. Ma się ją do końca życia. Proszę nic nie robić, nie chodzić, nie podnosić się.
Nadal zdarza się, że po diagnostyce i wizycie pacjenta u specjalisty jedynym sugerowanym rozwiązaniem jest operacja. Pomimo tego, że stan kliniczny pacjenta jest dobry. Sytuacja nieprędko się zmieni, ponieważ Internet pełen jest stron o zdrowiu ze starymi, niezweryfikowanymi przeświadczeniami, a nie faktami.
Z kolei część specjalistów nadal żyje ze świadomością w poprzedniej epoce. Na szczęście śpieszymy Wam z pomocą!
Poniżej prezentujemy zestaw badań pokazujących, iż zwyrodnienia czy dyskopatia są naturalnym procesem. Nie są główną przyczyną dolegliwości bólowych. Dyskopatia leczy się sama, więc cuda się zdarzają. Nie trzeba długo leżeć przy ostrych bólach, wręcz nie powinno się. Co ciekawsze w badaniach na szczurach okazało się, że to nie ucisk generuje doznania bólowe. Ból tworzony jest przede wszystkim przez drażnienie chemiczne, czyli obecny jest w momencie trwającego stanu zapalnego lub przy świeżym nie starym sekwestrze(aktywna kwasowość środowiska jądra miażdżystego). Tłumaczyło by to braki objawów przy stanie ekstruzji, sekwestracji czy ucisku na korzeń lub brak skuteczności leczenia przeciwzapalnego czy blokad. Natomiast stan zapalny obecny przy dyskopatii jest dobry. Jest czynnikiem regenerującym, zapewniającym samoleczenie więc jego zmniejszanie powinno być prowadzone z szczególną uwagą.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16567796
Badanie to sugeruje, że mechaniczna stymulacja krążków lędźwiowych nie zawsze powoduje ból. Z kolei dysk staje się wrażliwy na bodźce mechaniczne przez zmiany zapalne. W wyniku czego informacja nocyceptywna(bólowa) jest przekazywana jako dyskogenny ból do rdzenia kręgowego przez lędźwiowy układ sympatyczny. To może częściowo tłumaczyć zmienność ludzkich objawów zwyrodniałych dysków.
www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25009200
Celem badania jest sprawdzenie prawdopodobieństwa spontanicznej regresji(samoleczenia) dysku przepuklinowego odcinka lędźwiowego: przegląd systematyczny. Stwierdzono, że spontaniczna regresja wynosi 96% w przypadku sekwestracji dysku, 70% w przypadku ekstruzji, 41% w protruzji i 13% w przypadku wybrzuszenia dysku. Wskaźnik całkowitej regresji przepukliny krążków wynosił 43% dla dysków sekwestrowanych i 15% dla przepuklin.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/30400975
Kolejne badanie sprawdza odpowiedź zapalną w regresji przepukliny dysku lędźwiowego. Przepuklina dysku lędźwiowego (LDH) jest silnie związana z zapaleniem w kontekście bólu dolnej części pleców. Obecnie stan zapalny jest związany z niekorzystnymi objawami związanymi ze stymulacją włókien nerwowych, które mogą prowadzić do bólu. Jednak zapalenie wskazano również jako główny czynnik odpowiedzialny za regresję LDH. Ta pozorna kontrowersja stawia stan zapalny jako dobry wskaźnik prognostyczny spontanicznej regresji LDH. Niniejszy przegląd dotyczy mechanizmów molekularnych i komórkowych związanych z regresją LDH. W tym obserwowano przebudowę macierzy i neowaskularyzacji w zakresie decyzji klinicznej dotyczącej interwencji zachowawczej i chirurgicznej. W oparciu o dowody, szczególny nacisk położono na odpowiedź zapalną w kontekście LDH, a szczególnie w roli monocytów / makrofagów. Zjawisko spontanicznej regresji LDH, szeroko opisywane w literaturze, jest zatem analizowane tutaj pod kątem modulacyjnej roli zapalenia.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21127918
Badanie zwyrodnienia dysku kręgosłupa szyjnego na MRI u pacjentów z przepukliną dysku lędźwiowego: badanie porównawcze z ochotnikami bezobjawowymi.
Uznano, że istnieje związek między postępem zwyrodnienia dysku szyjnego a zwyrodnieniem dysku lędźwiowego. Do tej pory jednak to stowarzyszenie nie zostało jeszcze odpowiednio zbadane. Związane z wiekiem zmiany w krążkach międzykręgowych oceniano za pomocą rezonansu magnetycznego (MRI) u pacjentów z przepukliną dysku lędźwiowego i porównywano z wynikami MRI zdrowych ochotników bez bólu. Celem tego badania było wyjaśnienie, czy częstość występowania bezobjawowego zwyrodnienia dysku szyjnego jest wyższa u pacjentów z przepukliną dysku lędźwiowego niż u zdrowych ochotników. Badanie przeprowadzono na 51 pacjentach, u których zdiagnozowano przepuklinę dysku lędźwiowego i wykonano MRI kręgosłupa szyjnego. Pacjenci składali się z 34 mężczyzn i 17 kobiet w wieku od 21 do 83 lat (średnia 46,9 ± 14,5 roku) w czasie badania. Grupę kontrolną stanowiło 113 zdrowych ochotników (70 mężczyzn i 43 kobiety) w wieku 24-77 lat (średnia 48,9 ± 14,7 lat) bez bólu szyi lub bólu krzyża. Odsetek osób ze zmianami zwyrodnieniowymi w dyskach szyjnych wynosił 98,0% w grupie z przepukliną dysku lędźwiowego i 88,5% w grupie kontrolnej (p = 0,034). Obecność przepukliny dysku lędźwiowego wiązała się istotnie ze zmniejszeniem intensywności sygnału krążka międzykręgowego i tylnego występu dysku w odcinku szyjnym kręgosłupa. Żadne z badań MRI nie było istotnie związane z płcią, paleniem, aktywnością sportową ani BMI.
W porównaniu ze zdrowymi ochotnikami, pacjenci z przepukliną krążka lędźwiowego wykazywali większą częstość występowania zmniejszenia intensywności sygnału krążka międzykręgowego i tylnego wypukłości krążka na MRI kręgosłupa szyjnego.
Wynik tego badania sugeruje, że degeneracja dysku wydaje się być zjawiskiem systemowym.
W randomizowanym badaniu porównaliśmy konsekwencje zalecenia dwóch dni odpoczynku w łóżku (Grupa I) z konsekwencjami zalecania siedmiu dni (Grupa II). Badaniami objęto 203 pacjentów z bólem dolnej części pleców: 78 procent miało ostry ból (mniejszy lub równy 30 dni) i żaden nie wykazywał wyraźnych deficytów neurologicznych. Dane kontrolne uzyskano po trzech tygodniach (93 procent) i trzech miesiącach (88 procent) pacjenci losowo przydzieleni do grupy I przeoczyli 45 procent mniej dni pracy niż ci przydzieleni do grupy II (3,1 vs. 5,6 dni, p = 0,01),nie zaobserwowano różnic w funkcjach fizjologicznych. W przypadku wielu pacjentów bez deficytów neuromotorycznych klinicyści mogą zalecić raczej dwa dni odpoczynku w łóżku niż dłuższe okresy, bez zauważalnej różnicy w wyniku klinicznym.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25430861
Systematyczny przegląd literatury obrazującej cechy zwyrodnienia kręgosłupa w populacjach bezobjawowych.
Zmiany zwyrodnieniowe występują powszechnie w obrazowaniu kręgosłupa, ale często występują u osób bez bólu, a także u osób z bólem pleców. Staraliśmy się oszacować częstość występowania zwyrodnieniowych chorób kręgosłupa w zależności od wieku, przeprowadzając systematyczny przegląd badający występowanie zwyrodnienia kręgosłupa w obrazowaniu u osób bez objawów.
MATERIAŁY I METODY:
Dokonaliśmy systematycznego przeglądu artykułów opisujących rozpowszechnienie wyników obrazowania (CT lub MR) u osób bezobjawowych z opublikowanej literatury angielskiej do kwietnia 2014 r. Dwóch recenzentów oceniło każdy rękopis. Wybraliśmy grupy wiekowe według dekad (20, 30, 40, 50, 60, 70, 80 lat), określając specyficzne dla wieku szacunki rozpowszechnienia. Dla każdego znalezionego obrazu dopasowujemy uogólniony liniowy model mieszanych efektów dla specyficznego dla wieku skupienia oszacowania częstości w badaniu, dostosowując do punktu środkowego raportowanego przedziału wiekowego.
WYNIKI:
Trzydzieści trzy artykuły opisujące wyniki badań obrazowych u 3110 osób bezobjawowych spełniły nasze kryteria włączenia do badania. Częstość występowania zwyrodnienia dysku u osób bezobjawowych wzrosła z 37% osób w wieku 20 lat do 96% osób w wieku 80 lat. Częstość występowania wybrzuszenia dysku wzrosła z 30% u osób 20 letnich do 84% osób w wieku 80 lat. Częstość występowania wysunięcia dysku wzrosła z 29% osób w wieku 20 lat do 43% osób w wieku 80 lat. Częstość występowania pęknięć pierścieniowych wzrosła z 19% osób 20 letnich do 29% osób w wieku 80 lat.
WNIOSKI:
Wyniki obrazowania zwyrodnienia kręgosłupa są obecne w wysokim odsetku osób bezobjawowych, zwiększając się z wiekiem. Wiele cech degeneracyjnych opartych na obrazowaniu jest prawdopodobnie częścią normalnego starzenia się i nie jest związane z bólem. Te wyniki obrazowania należy interpretować w kontekście stanu klinicznego pacjenta.
Tabelka przedstawia ilość pacjentów bez objawowych ze zmianami w kręgosłupie.
| Wiek | 20 | 30 | 40 | 50 | 60 | 70 | 80 |
| Degeneracja dysku | 37% | 52% | 68% | 80% | 88% | 93% | 96% |
| Obniżenie sygnału | 17% | 33% | 54% | 73% | 86% | 94% | 97% |
| Zwężenie dysku | 24% | 34% | 45% | 56% | 67% | 76% | 84% |
| Przepuklina dysku | 30% | 40% | 50% | 60% | 69% | 77% | 84% |
| Protruzja | 29% | 31% | 33% | 36% | 38% | 40% | 43% |
Pozdrawiam
Jakub Bojar Fizjoterapeuta-Chiropraktyk